Op 20 november kreeg ik te horen dat ik borstkanker heb. Inmiddels zijn we bijna 3 maanden verder. Mijn ervaring tot nu toe. Samenvatting: het is me niet tegengevallen. Ook dat geluid mag gehoord worden :-)

In het begin gaat alles supersnel. Ik ging voor een reguliere controle vanwege borstkanker bij m'n zus en m'n moeder. Toch dacht ik niet dat het mij ging overkomen. Echter, nu was er toch iets gevonden. Binnen een paar uur weet je dat je borstkanker hebt en binnen een paar dagen weet je alles. Het is uitgezaaid in de lymfklieren, maar verder niet. Je krijgt chemo, daarna een operatie, daarna bestralingen. Als het hoofdhuidkoelapparaat gelijk beschikbaar was geweest, dan had ik binnen 2 weken de eerste chemokuur al gehad, nu werd dat een paar dagen later. Ik vind het fijn dat alles snel ging, je leven draait toch even nergens anders meer om (of je wilt of niet) en dan maar snel. Al het meeleven in de omgeving is hartverwarmend. Omdat ik alleen woon (geen relatie heb), en veel contacten heb, ben ik na een paar dagen al een besloten blog begonnen. Het was niet bij te houden om iedereen steeds persoonlijk te blijven informeren. Deze blog werkt perfect. Ik vind het ook fijn voor mezelf. Het geeft me namelijk ook overzicht over wat er tot nu toe allemaal is gebeurd. Echt een aanrader. En veel mensen krijgen van heel dichtbij mee wat het betekent om dit te ondergaan. Ik maak het niet erger, maar ook niet minder erg en ik krijg complimenten over hoe open ik erover durf te zijn. Nogmaals, het helpt mezelf gewoon ook heel erg. Het is makkelijk bespreekbaar, maar, het helpt ook dat je niet alles heel vaak hoeft te vertellen. Als ik iemand spreek, dan hoef ik ook niet te denken: 'o, ik moet niet vergeten dit of dat te vertellen'. Ik hoef niet compleet te zijn.

Ik heb nu 3 van de 4 zware chemokuren gehad. Na de eerste was ik redelijk hersteld, maar na de tweede merkte ik duidelijk dat ik tot een minder goed niveau herstelde. En nu ik de derde heb gehad, is dat opnieuw 'inleveren' qua energie. Dat is de grootste impact voor mij, want misselijk ben ik amper geweest en mijn haren heb ik nog behouden tot nu toe, echt heel fijn. Ik probeer een gevarieerde week voor mezelf te hebben, niet alle energie aan alleen 1 type activiteit besteden. En ik begin nu meer te vragen om een maaltijd zo nu en dan. Koken kost ook energie en ik kan de energie maar 1x besteden. Graag deel ik een vergelijking die ik heb bedacht vorige week. Ik ben als het ware naar elektrisch rijden overgegaan. Normaal kun je met de auto bijv. 1000 km rijden op een volle tank. Maar nu kan ik nog maar 150 km rijden en dan moet ik alweer aan de lader. En opladen kost meer tijd dan even bezine tanken. Een paracetamol helpt soms om wat extra km's af te leggen maar je hebt gewoon regelmatig rust nodig. Het woord 'moe' probeer ik te vermijden, ik vind dat altijd een moeilijk te begrijpen uitdrukking, want wat betekent dat? Gebrek aan energie om vol op het gaspedaal te drukken of nog even een uur (of 50 km) door te gaan, dat maakt het voor mezelf veel tastbaarder om de impact duidelijk te maken.

Al met al is het hele gebeuren supersnel gegaan. Ik zit er middenin en heb nog van alles voor de boeg. Maar het is me niet tegengevallen. Natuurlijk, inleveren van energie is niet fijn, maar ik probeer bij de dag te leven en dat maakt het haalbaar. Daarnaast haal ik kracht uit het geloof in de Here God. Ik voel dat Hij voor mij zorgt in deze situatie. Misschien zegt iemand, maar Hij heeft de ziekte niet voorkomen voor je. Nee, dat is waar, ik heb daar geen antwoord op, maar dat speelt ook niet zo erg als een vraag. Er zijn zoveel mensen die ziek worden in deze wereld, dus dat ik ook ben ziek geworden, dat is blijkbaar zo. Ik vind het fijn dat ik in deze ziekte mag ervaren dat Hij voor me zorgt. Het geeft me rust in m'n hart. En daarnaast voel ik me heel gelukkig met heel erg veel lieve mensen om me heen die meeleven (en meelezen). Ik heb nooit geweten dat meeleven zo'n goed gevoel kan geven. Heerlijk. Dankjewel voor het lezen